در دوران سنت، معماری گوهری یگانه داشت که تا آن را نمی یافتی معمار نمی شدی. گوهری که اتصال به عالم بالا داشت… عناصر، مصالح و فضاهایی که معماری ایرانی را شکل می دهند به تعبیری ابزارهایی برای نشان دادن مفاهیم و معانی عمیقی است که معمار حکیم به آن درجه از حکمتش نایل آمده بود که منبعث از هندسه و تناسبات و نوآوری های زمانه، فضایی می آفرید که همه ابعاد روح و جسم را در بر گیرد. کالبد به مرور دگرگون می شود و رنگ تازه پیدا می کند؛ اما محتوای آن اگرچه در دوره های تاریخی و یا حتی پهنه های اقلیمی و جغرافیای مختلفی خلق شده اند، با حضور ممتد در دوره های بعدی، تکامل یافته و هویتی مستقل از زمان می یابند. هویتی که حضور مداومش با عناصر و مصالح جدید، همراه می شود و جان تازه می گیرد و با حفظ درون مایه خود مکررا فضایی خلق می شود که همان دوح و حکمت معماری ایرانی را داراست.